Rozdział 19 ♥

Wstałam przed dziesiątą. Na telefonie miałam jedną nieodebraną wiadomość :

Od Danielle : To kiedy mogę do Ciebie wpaść ? Mam nadzieję, że Cię nie zbudziłam. X

Do Danielle : Nie no coś ty. Koło dwunastej. Pasuje ? x

Od Danielle : Jasne x

Zwlekłam się z łóżka i udałam się do łazienki. Wykonałam poranną toaletę i założyłam to. Zjadałam śniadanie i czekałam na Danielle. Oglądając telewizję usłyszałam dzwonek do drzwi. Oczywiście była to Dan.

- Hej, kochana. – powiedziałam i mocno ją przytuliłam.

- No, hej. – odpowiedziała z wielkim uśmiechem. Była naprawdę piękną kobietą. No tak kobietą w końcu ma 25 lat. Prawdziwa miłość nie patrzy na wiek. I dokładnie przykładem takiej miłości jest ona i Li. Są śliczną parą. Zamknęłam dom na klucz i udałyśmy się do mojego pokoju. Usiadłyśmy na moim łóżku. Zaczęłam rozmowę.

- Z Liam’em już wszystko w porządku, tak ?

- Tak, ale czy mogłabyś mi powiedzieć co mieliście zamiar zrobić. No bo przecież nie wymyślilibyście tego, żeby Liam zaczął po prostu biec.

-No tak. – zaśmiałam się lekko kiedy sobie o tym pomyślałam. – Miałam przyjść z tobą porozmawiać i jak by było już w miarę dobrze Liam miał przyjść. No ale jak widać nie wytrzymał kiedy zobaczył Cię w takim stanie.

- No tak. Ale jeszcze jedna sprawa, bo on sam by mi nie kupił tej jednej róży. – wyraźnie podkreśliła ‘jednej’. - Kupiłby mi pewnie cały bukiet i coś jeszcze. – zaśmiała się lekko.

- Ja mu kazałam. Kiedy powiedziałam, że jedziemy do Ciebie miał zamiar wstąpić do jakiś sklepów i coś Ci kupić ale mu nie pozwoliłam.

- To dobrze. Masz może jakąś sprawę, bo tak po prostu chyba nie kazałabyś mi przyjść.

- Nie. Po prostu chciałam z Tobą porozmawiać. Jak w pracy ? – uciekłam od tematu.

- Dobrze. Iza widzę, że coś Cię gryzie. Powiedz mi proszę.

- No dobrze już. – powiedziałam z wielkim uśmiechem. – Jestem w ciąży !

- O Boże, naprawdę ?! – zapytała z wielkim uśmiechem. Pokiwałam twierdząco głową. – To cudownie, dziewczynka czy chłopiec ? Który miesiąc ?

- Spokojnie. Dopiero 6 tydzień i jeszcze nie wiem. – powiedziałam lekko ją uspokajając. Rozmawiałyśmy tak jeszcze z dobrą godzinę. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Nie spodziewałam się nikogo. Pewnie Niall. Jednak się myliłam. W drzwiach stanęła Lily.

- Czego tu chcesz ? – myślałam, że się na nią rzucę.

- Jest może Harry albo Niall ? – powiedziała wychylając głowę do domu jak gdyby nigdy nic.

- Nie ma, a teraz mów co chciałaś.

- Jestem w ciąży.  Ale nie wiem czy z Niall’em czy z Harrym. – to co usłyszałam kompletnie mnie załamało. Zatrzasnęłam jej drzwi przed nosem i uciekłam do mojego pokoju. Od razu rzuciłam się na łóżko z płaczem. Biedna Dan nie wiedziała co się dzieje. Nie wiedziała także o zdradzie Niall’a.

- Ej, Iza kto to był ? Co się stało ? – pytała podnosząc mnie z łóżka i przytulając do siebie. Była moją przyjaciółką, ale podobało mi się to, że była dla mnie jak starsza siostra, która wie już coś o życiu.

- Ona…ona tu była. – wydukałam przez łzy.

- Jaka ona ? – nie odpowiedziałam nic. Cały czas płakałam.

- Poczekaj tu na mnie zaraz wrócę. – powiedziała i przykryła mnie kocem. Wróciła po 5 minutach z dwoma kubkami kakao.

- Dobrze, a teraz mi wszystko opowiedz. Powoli nie śpiesz się. – powiedziała tak opiekuńczo. Była cudowna.

- Bo Harry on zaczął się spotykać z moją byłą przyjaciółką i ona była na urodzinach Niall’a i on się z nią przespał, pogodziłam się już z Niall’em ale ona właśnie przyszła i powiedziała, że jest w ciąży, ale nie wie czy z Niall’em czy z Harrym. – powiedziałam z naprawdę wielkim trudem, po czym rozpłakałam się jeszcze gorzej.

- Ciii…nie płacz. Wyjaśnimy to wszystko obiecuję Ci. Porozmawiam z chłopakami. Prześpij się dobrze ? – pokiwałam twierdząco głową i zamknęłam oczy. Danielle wyszła z pokoju.

* Oczami Danielle *

Wyszłam z pokoju i jak najszybciej wybrałam numer do Niall’a.

- Hej Dan. Stało się coś ? – no tak przecież ja nigdy o tak do niego nie dzwoniłam.

- Macie być z Harrym u Izy jak najszybciej.

- Ale coś się stało ? Coś z Izą ?

- Macie być jak najszybciej tyle. – powiedziałam po czym się rozłączyłam. Po 10 minutach siedzieli już ze mną w salonie. 

* Oczami Niall’a *

- Ona naprawdę tu była i tak powiedziała ? – zapytałem Dan z naprawdę dużym zdziwieniem.

- Tak.

- Ja idę do Izy. – oznajmiłem wstając.

- Nie. Zostaw ją. Śpi. – zignorowałem to i poszedłem do jej pokoju. Otworzyłem cicho drzwi. Kiedy spała wyglądała tak słodko. Nie miałem serca jej budzić. Uklęknąłem przed jej łóżkiem i zacząłem lekko głaskać jej policzek.

- Iza, Słońce obudź się. – zacząłem mówić półszeptem.

- Co, co się dzieje ? Niall ? – powiedziała wstając z łóżka.

- Tak. Chcę z Tobą porozmawiać. – powiedziałem siadając obok niej.

- Ale ja nie chcę. – jak widać już dobrze się ocknęła.

- Ja Ci wszystko wytłumaczę. Zrozum, chcę aby po między nami było wszystko dobrze. Tak ? Chcę żebyś urodziła to dziecko i żebyśmy je wychowali i byliśmy szczęśliwi.

- Niall. Proszę Cię. – widać, że ciężko było jej to  mówić.

- O co ? – zapytałem łapiąc ją za rękę.

- Daj mi to wszystko przemyśleć, tak ? Nie wiem ile ? Dwa dni ? Tydzień ? Miesiąc ? Ale daj mi czas proszę.

- Naprawdę chcesz sobie zrobić od nas przerwę ? – nie mogłem uwierzyć w to co właśnie do mnie powiedziała.

- Tak. Ale proszę nie odbierz tego jako zerwanie. Po prostu chcę wszystko przemyśleć.

- Dobrze. Kocham Cię. – powiedziałem po chwili ciszy i z wielkim trudem. Pocałowałem ją w czoło i udałem się do wyjścia.

- Ja Ciebie też. – usłyszałem kiedy otwierałem już drzwi. Uśmiechnąłem się sam do siebie ostatni raz spoglądając na nią i wyszedłem. 

* Oczami Izy *

Nie wierzę w to co właśnie zrobiłam. Wiem, że postąpiłam słusznie. Muszę to wszystko przemyśleć i to dobrze. Po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Nie miałam zamiaru ich ścierać. Położyłam się na łóżku i starałam się zasnąć. Bez skutecznie. Nie słyszałam nic, a więc pewnie wszyscy już wyszli. Poszłam na dół zrobiłam sobie herbatę i dwie kanapki. Zjadłam i udałam się przed TV. Obejrzałam jakiś durny film przez, który ryczałam. No ale co mogłam robić w tej chwili. Zaczęło mi się robić zimno. Udałam się do mojego pokoju po drodze zabierając termometr z apteczki. Nic dziwnego, że było mi zimno. 38’7 temperatury. Byłam wykończona. Zasnęłam.

Kolejne dni mijały tak samo. Bez Niall’a. Bez nikogo. Rozmawiałam tylko z rodzicami. Nie wchodziłam do Internetu. Mój telefon był ciągle wyłączony. Opowiedziałam o wszystkim mamie. Bardzo mnie teraz wspiera za co bardzo jej dziękuję, bo bardzo tego potrzebuję. Leże właśnie w łóżku. Choroba już mi powoli przechodzi. Byłam u lekarza kazał mi na siebie uważać. Z dzieckiem jest wszystko w porządku. Każdy mój dzień wyglądał tak samo. Wstawałam śniadanie, do łóżka, obiad, do łóżka, kolacja, kąpiel i do łóżka. Nawet się nie przebierałam całe dni spędzałam w piżamie. Przemyślałam już wszystko po części. Dowiedziałam się także, że Harry wciąż mnie kocha. Moja mama opowiedziała mi całą tą sytuację. Postanowiłam wyjaśnić to dzisiaj. Harry miał być u mnie za jakieś 15 minut. Czekałam na niego nie cierpliwie. Kiedy się zjawił poszliśmy do mojego pokoju.

- Dobra. – powiedziałam i głośno odetchnęłam. – Harry, czy Ty wciąż coś to mnie czujesz ?

- Nie skąd. Skąd Ci to wgl przyszło do głowy ? – zaczął się wszystkiego wypierać. Przytoczyłam mu wtedy słowa mojej mamy.

- Tak Iza, to prawda. Nadal Cię kocham i nie przestane zrozum to.

- A Ty zrozum to, że ja kocham Niall’a. Będziemy tylko przyjaciółmi Harry. Ja nic do Ciebie nie czuje.

- Postaram się. Cały czas próbuję się w Tobie odkochać ale nie potrafię. Myślałam, że dzięki Lily o Tobie zapomnę, a tu co ? Mam przez nią jeszcze same kłopoty.

- A właśnie co z nią ?

- Gadałem z nią no i jak my się no wiesz to nie zabezpieczyliśmy się, a ona i Niall wtedy byli pijani i nie pamiętają. I teraz sami już nie wiemy co zrobić.

- Trudno. Ja wam nie pomogę. Narobiliście sami sobie kłopotów to teraz sami je sobie rozwiązujcie.

- Dobra. Już tak nie mów. Chcesz coś jeszcze wiedzieć, bo będę już leciał.

- Tak. Co z Nialle’em.

- A co ma być ? Nie jest tak radosny kiedy Ty byłaś. – Kiedy to powiedział poczułam okropne ukucie w sercu. – Czasami się uśmiechnie, ale co z tego jak zaraz zamyka się w swoim pokoju i siedzi przygnębiony, albo płacze.

- Dobrze Harry. Tyle, wystarczy. Pa. – powiedziałam i udałam się z nim do wyjścia. Zamknęłam za nim drzwi i położyłam się w swoimi pokoju. Niby Harry powiedział mi mało jak z Niall’em ale i tak to cholernie mnie zabolało. Myślałam, że to już czas aby z nim porozmawiać ale po krótkiej chwili stwierdziłam, że nie. Na przemyśleniach spędziłam resztę dnia, aż w końcu zasnęłam.

_______________________________________________

 No i jest 19 ! :D Trochę się nad nim namęczyłam ale jest. Szczególnie dziękuję @FreeHugsHarry. : )  :* Piszcie co sądzicie. Dłuższe komentarze jeszcze bardziej mile widziane :) x

I JESZCZE ZAPRASZAM NA NIESAMOWITE OPOWIADANIE : http://negatywy-uczuc.blogspot.com/ .

PO 7 WASZYCH KOMENTARZACH POJAWI SIĘ NASTĘPNY ROZDZIAŁ !!! ANONIMKI SIĘ W JAKIŚ SPOSÓB PODPISUJĄ INACZEJ KOMENTARZ SIĘ NIE LICZY !!!

Dagmara xxx